Antyfony Jesienne

Jest czas wchodzenia i jest czas schodzenia. Gdy Stwórca naklada siódmy krzy?yk na ramiona, oczywist? rzecz? jest, i? najbli?sza czlowiekowi ?cie?ka nie wije si? przez rozkwitl? wiosn? czy rozpalone lato. Jesie? jest mu najbli?sza - czasem lagodnie ogrzewaj?ca wszystko, co jeszcze zostalo w ogródku serca i my?li, a czasem ulewami rozmywaj?ca ?lady stóp zostaj?ce zwykle ju? nieco z tylu. Jesieni? mo?na ?piewac. Ju? nie wielkie arie i eposy bohaterskie, ale male, przytulone do serca antyfony, które wiernie towarzysz? ?wi?temu Psalterzowi. Ka?da najprostsza my?l, ka?de drgnienie serca, ka?de ?wiatlo zauwa?one w drugim czlowieku mo?e stac si? muzyk?. Schodz?c ?piewam. Czasem dol?czam do innych, a kiedy indziej kto? mnie w drodze dogania. Czas jak rzeka, nieuchronnie splywa do morza wieczno?ci. Wody tej rzeki, chwile, cz?sto omywaj? rado?ci?, a innym razem smutkiem nasycaj?. ANTYFONY JESIENNE inspirowaly i wyrastaly z ducha, który wiosn? 2009 roku dzielnie walczyl o zdrowie mego ciala. Redagowanie tego tomu wypelnialo i ratowalo mój trudny czas mi?dzy iniekcjami chemii i bombardowaniami kobaltem. Ten czas ozlocil mi i wprowadzil na stale do serca najpokorniejsz? modlitw? mojego ?ycia: JEZU, UFAM TOBIE.